Van Perşembe via Samsun naar Kırıkkale

Vanmorgen was de buurvrouw van ons hotel pekmez aan het maken van de moerbeien die gisteren uit de boom waren gekomen. Pekmez is een soort dunne stroop of saus. Ik vroeg Şahika waarom je zo weinig moerbei jam ziet en dat komt omdat ze na het koken zo snel bederven; weer wat geleerd. Je hebt witte en rode moerbeien, ze lijken een beetje op langwerpige bramen en zijn heerlijk.  Als je de rode hebt gegeten zien je vingers er níet uit!

Het eten van gisteravond viel een beetje tegen, maar vooruit; vandaag stond er weer zo'n prachtig ontbijt klaar,  dus we zijn dik tevreden.

Na het ontbijt afscheid genomen van de dokter en toen richting Samsun via een prachtige kustweg.  We zouden naar de villa van Atatürk gaan maar die was onvindbaar. Wel zagen we een replica van zijn oorspronkelijke geboortehuis in Salonica dat nu een kraamkliniek is, dus daar dan maar een plaatje van getrokken. Bij Samsun stopten we voor een lichte lunch en toen bleek dat Şahika hondsberoerd was, enorme maagkrampen en ze had ook gespuugd. Ze zag lijkbleek en had ijskoude handen. Dus naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis in Kavak. Naar de eerste hulp, blijkt dat ze een lichte vorm van suikerziekte heeft. Uiteraard wist ze dat zelf maar wij niet. Ze werd op een tweepersoonskamer gelegd, kreeg een infuus met dextrose en een smerige pil om de bloeddruk te verlagen. Terwijl ze daar lag kwam er een jongeman binnen die een broodmager en stokoud vrouwtje droeg. Ik begreep dat ze uitgedroogd was. Nu lag er pal tegenover het ziekenhuis een begraafplaats, morbide hoor! Nou, het stokoude vrouwtje was niet 'ver weg' van de begraafplaats maar we weten niet hoe dat is afgelopen.

Na een kwartier was de dextrose-zak leeg en zijn we gezamenlijk vertrokken naar Merzifon. Daar ligt een lieve vriendin uit Çıralı begraven die op 27 juni vorig jaar plots overleed.  We wilden graag even naar haar graf nu we zó dichtbij waren. Het was een gigantische begraafplaats maar we hebben haar graf gevonden. Het ziet er erg kaal uit. Er is ook nergens een bloemenkraampje, dan hadden we nog iets bij het graf neer kunnen leggen. Bij de uitgang kregen we van de begraafplaats beheerder thee aangeboden, heel bijzonder in deze context.

Şahika was intussen gelukkig flink opgeknapt en had weer praats voor tien en daar waren we allemaal héél blij mee!

Rond een uur of 6 kwamen we  bij het hotel aan in Kırıkkale waar we nu zijn. Het ligt aan een prachtige rivier. Hoewel het nog flink regende was de temperatuur goed, dus we hebben buiten op het terras aan de rivier gegeten.

Weer en verkeer: het grootste deel van de dag was het zonnig en warm maar in de namiddag begon het te zwaar te regenen en onweren en dat duurde tot we het hotel hadden gevonden. Wederom enorme wolkbreuken en de riolering kon het niet aan, dus veel straten stonden blank, het was écht abnormaal!

Morgen via Ankara naar Afyon en dan overmorgen naar Kaş waar we een paar dagen blijven.

Nog even wat foto's uploaden, hoop dat ik het haal want mijn ogen dreigen dicht te vallen!