Terugreis deel 7

Ja, daar zijn we weer.

Maandag waren we al vrij vroeg bij het station van Edirne en stonden als éérste voor het verzamelpunt van de autotrein. Een bekend spreekwoord is 'De eersten zullen de laatsten zijn' en dat was inderdaad zo. Toen het 'oprijden' begon werd onze auto opzij gezet en was als een van de laatste aan de beurt. Ik was de trein al ingegaan en kon zo het inladen volgen. Voor de auto's de trein in konden kwam eerst de douane nog langs en het was dezelfde man die op de heenreis met ons naar de grens was gereden ivm het visum, een reuze aardige kerel! De achterklep moest open, hij keek even snel, gaf Hans een schouderklop en dat was dat.

De trein vertrok om 19.15 u ipv 17.45u. Op de heenreis waren er allemaal oudere Turkse mensen, nu veel gezinnen met kinderen die -hoofdzakelijk- terug naar Duitsland gingen. De trein is heel eenvoudig met weinig luxe maar het personeel is enorm vriendelijk en behulpzaam.  Dit maal was er een hele aardige vrouw uit Beograd.  Ze vertelde desgevraagd dit werk 2,5 maaand per jaar te doen. In Beograd verdient ze gemiddeld € 200-250 per maand en de verdienste op deze trein ligt iets hoger. 

De trein passeerde de grenzen van Bulgarije,  Servië, Kroatië,  Slovenië en Oostenrijk en in elk land werd van locomotief gewisseld. De eerste avond konden we niet eten want de elektriciteit in de restauratiewagen was uitgevallen. Die  nacht wel lekker geslapen. Dinsdag duurde de dag voor ons gevoel best lang. Als we iets langer stil stonden op een station probeerden we een open Wifi te vinden, dat lukte maar zelden. De dag doorgebracht met lezen, soms naar restauratie waar de elektriciteit gelukkig weer terug was. 's-Nachts veel wakker geweest, steeds de douane weer van de diverse landen. In Zagreb werd de restauratiewagon afgekoppeld. Vannmorgen om 05.45 uur kwamen we in Villach aan en een half uurtje later reed Hans de auto van de trein. Het was nog frisjes buiten maar wel droog.

We reden richting Salzburg, eerst ergens langs de Autobahn heerlijk ontbeten. Lucht was strakblauw en we hadden zon maar na een paar tunnels werd het bewolkt en er viel een bui. Behoudens diverse wegwerkzaamheden reden we vlot door en besloten na Frankfurt een slaapplaats te zoeken. Zodoende zij  we nu in Idstein, een klein lief dorpje nét voorbij Frankfurt, waar we een proper Gasthof vonden.

Eerst een heerlijke douche genomen (was er niet in de trein!) en wandeling door het dorpje gemaakt. Vanavond heerljjk gegeten en als dit verslag af is gaan we lekker onder de wol, moeten écht wennen :-)

Vroeg naar bed en morgen na ontbijt de laatste 400 km!

P.s.: vandaag is mijn 'petekind' Süleyman 1 jaar geworden! Vorig jaar was ik erbij toen hij met de keizersnede ter wereld kwam en nu loopt hij zó parmantig te stappen, heerlijk jong!