Leven in Turkije

Ons internet was de laatste 2 dagen enorm slecht. Sinds vanmorgen kunnen we weer iets doen.

Vol afschuw en ongeloof hebben we gehoord van de ramp met het vliegtuig, het is niet te bevatten! En als we dan horen en zien wat er gebeurt op de plaats van het ongeluk dan lopen de rillingen over je rug.....We zijn heel benieuwd hoe Poetin dit aan gaat pakken. En natuurlijk Israël en Palestina, daar groeien generaties op die nooit vrede hebben gekend, stel je eens voor......Het voelt wel raar om temidden van dat alles een simpel vakantievehaaltje te schrijven.

Het leven hier gaat zijn gewone gangetje waarbij ook de dagelijkse dingen doorgaan zoals wassen, strijken, poetsen. Het tempo ligt wel lager dan in Nedeland maar wat geeft het. 

Van de week hebben we een nachtje in Çirali geslapen bij Emine en Osman, was heel gezellig. Ik kon mijn hart ophalen aan de kleine Süleyman, wat een mannetje. Twee weken geleden liep hij maar viel nog veel maar nu loopt hij als een kieviet. En goed eten, niks Olvarit, gewoon met de pot mee. Als je dan ziet hoe heerlijk hij een hele tomaat op peuzelt, prachtig!

Gisteren hebben we Emin en Nevrim bezocht op Yayla. Voor de niet-ingewijden: Emin is de vroegere eigenaar van het pension waar wij altijd logeerden  vóór we ons huis kochten. Hij is nu 52 en geniet al een paar jaar van zijn pensioen. In de zomer zitten Nevrim en hij samen met zijn ouders op Yayla, een plateau op zo'n 2300 m hoogte in de bergen waar het heel aangenaam koel is. Kippen, schapen en geiten gaan mee; hij verbouwt daar ook fruit, houdt bijen en gaat veel jagen. Toen wij jaren geleden voor het eerst op Yayla kwamen stond er een soort houten schuurtje met een afrastering van boomstammetjes en was er alleen water uit een gemeenschappelijk kraantje maar ook daar gaat men met de tijd mee. Er is nu elektriciteit, er staat een betonnen huisje en in de tuin zag ik zonnepanelen. Eerlijk gezegd is de charme van toen een beetje weg maar het blijft een prachtige plek. Ook de route naar boven is schitterend, al is het soms een gok welke weg je moet nemen en de wegen zijn ook niet geasfalteerd, dus rustig aan. Eens per week schijnt er ook een soort SRV te komen, een hele rit maar hij is zeker van klandizie want er is geen concurrentie!

Hoe dan ook: het is fijn om te zien hoe die twee het daar maken, ze zien er allebei heel ontspannen uit. Zijn ouders hebben we niet gezien, de gezondheid van beiden is niet geweldig dus ze lagen te slapen. Er is daar boven geen internet, wel telefoonbereik en mocht er zich iets opdoen met de ouders dan komt de ziekenwagen gewoon naar boven!

Na de nodige glaasjes thee zijn we opgestapt en via een andere route terug gegaan, ook weer zo mooi. Er is hier nog zo veel ruige natuur, alles is even prachtig.

Tot zover dit verslag. Als internet meewerkt komen er ook een paar plaatjes bij.