Van Afyonkahisar via Burdur en Fethiye naar Kaş

Gisteravond als bonus toch nog een fikse bui gehad!

Vandaag zon en blauwe lucht. Op naar Kaş dus, de laatste tussenstop vóór Beycik. Ik heb vorige week de buurvrouw al ingeseind dat we onderweg zijn en zij regelt dat ons huis is gesopt als we aankomen.

Het landschap is afwisselend vlak met heel in de verte rondom bergen en dan weer bergachtig.  Op enig moment zien we zelfs energie windmolens, alsof we naar Emmeloord rijden! Bij een wegrestaurant stoppen we voor een kopje Turkse koffie, mooi niet dus want ze hebben het niet en weten ook niet hoe het te maken, het moet niet gekker worden! Maar geen nood: Şahika duikt de bus in - een doos van Pandora - en diept koffie op en in de keuken van het restaurant zet ze in een handomdraai heerlijke koffie voor ons. Dat kun je je in Nederland toch helemaal niet voorstellen!! Verder gaan we weer en een paar keer zit mijn hart in mijn keel door het creatieve autorijden van onze Turkse gastheren. Stel je voor: bij een pompstation langs de rijksweg zit meteen een afslag. Een automobilist rijdt met een slakkengangetje van het pompstation de snelweg weer op en jij kunt ternauwernood de afslag op tijd nemen plus dat we dat ook nog met twee auto's moeten doen die snelheid hebben, pfffff!!

Rond twee uur stoppen we voor de lunch en onderwijl worden onze auto's grondig gewassen. We hebben wel bekijks met onze gele nummerplaat. Na die groep campers aan de Zwarte Zee hebben we geen Nederlanders meer gezien.

Om een uur of half vijf arriveren we op de camping in Kaş. Je kunt hier eenvoudige huisjes huren met alleen twee bedden maar ditmaal kiezen Hans en ik voor een luxere uitvoering met eigen douche en toilet.

De camping ligt op een heuvel pal aan zee. 's-Avonds eten we op het terras en als het donker wordt schijnt de volle maan prachtig over zee en genieten we in stilte.